टलक्क टल्कियो हिमाल,काला बादल हटेपछि,मसक्क मस्कियो घाम,त्यो पश्चिमी वायु झरेपछि !! लाग्छ सेतो घाम पारिलोघमाइलो बन्दैछ मेरै लागिआकास देख्छु, चकमन्न,मनभरिका बह बगेपछि !! भट्किन्छ कति

भोलि न तिमी हुनेछौ,न म हुनेछु,न हामी हुनेछौंन कसैको कुनै गुनासो हुनेछ!मात्र सीमित सम्झनाहरुकोएक सिलसिला हुनेछ त्यसैले आऊ गर्वका साथ,जिन्दगीका स्वर्णिम पलहरुकोभरपूर आनन्द लिऔं,हाँसौ, नाचौं,

कतिले भन्छन्“ऊ त तल्लो वर्गकी हो”कतिले भन्छन्“ऊ त महिला हो”अरू भन्छन्“अशिक्षित, कमजोर, गरिब”तर म भन्छु“म ती सबै कुराको बाबजुद पनिआत्मसम्मानमा बाँच्ने एक नारी हुँ” खेतको

हरियाली ओइलिन्छ, धर्ती रून थाल्छ हेर्नुस्आकाशले पनि त यहाँ धुवाँ चाल्छ हेर्नुस् नदी अब बग्न नसक्ने अवस्थामा पुगेको छमान्छे जब व्यापक रुपमा विरुवाहरु ढाल्छ हेर्नुस्

आशा  एउटै  कर्मचारीको  हुन्छ त्यो हो तलव मात्रैहो सरकारले  मात्रै  सुनि  दिने  निकाय  त्यो  एउटैभन्दैन  वर्षौ पिच्छे बढाउ  मात्र भन्छ   तीन वर्षमाथप् न त तीनहजार

फूल पनि निहुरिन्थ्यो देखेर मेरी आमाचन्द्रमानै कति लजाउँथ्यो हेरेर मेरी आमा सपनाहरु उज्यालिन्थे तिनकै अंगालोलेमेला पात गर्थिन् सँधै बोकेर मेरी आमा अन्धकारमा उज्यालो बनिदिन्थिन् जसरीकखरा

गणतन्त्र आयो!भन्थे, “जनताले शासन गर्छन्!”तर आज म हेर्छुगणतन्त्रको भ्युटावरबाटकाण्डै -काण्डको लाजसरणम् एक माण्ठ आउँछ हेलिकप्टरमा,कर्नालीको फाँटमा झर्छ,भाषण गर्छ,“गणतन्त्रले कर्णालीलाई भात खुवायो!” तर त्यो भात?कालो मार्सी छुमचौर,

गणतन्त्र आयो,नयाँ व्यवस्था सञ्चालन भयोसाँच्चै देश पूरै परिवर्तन भयोपरिवर्तन पनि सामान्य होर!महापरिवर्तन भयो नी……? देशमा भ्रष्टाचार बढ्यो,जनताको आवाज,सुनिदिनेहरुसम्म पुग्दैन,सिंहदरबारका झ्याल ढोका,यति मजबुत बने की,गरीब, दुःखी,

लोक – जनता,तन्त्र – शासनराज हाम्रै हो,गर्न छुट छ – भाषण! तिम्रो निरङ्कुशता फालेर आकोकहाँ थियौं यसरी बोल्न पाकोतिम्रो व्यवस्थाले यस्तो भन्थ्योकहिले छोरा कहिले सत्ता