१.भन्न छोड यसलाई, जे जे चाहिन्छ दिनुपर्छ,समयमै बा, देशलाई जे जे चाहिन्छ दिनुपर्छ,मलाई चाहिन्छ राष्ट्रको स्वाभिमानसहितको जीवन,हिमाल, पहाड, तराई, मधेसलाई जे जे चाहिन्छ दिनुपर्छ। २.अन्जुलीमा
१.भन्न छोड यसलाई, जे जे चाहिन्छ दिनुपर्छ,समयमै बा, देशलाई जे जे चाहिन्छ दिनुपर्छ,मलाई चाहिन्छ राष्ट्रको स्वाभिमानसहितको जीवन,हिमाल, पहाड, तराई, मधेसलाई जे जे चाहिन्छ दिनुपर्छ। २.अन्जुलीमा
१.भन्न छोड यसलाई, जे जे चाहिन्छ दिनुपर्छ,समयमै बा, देशलाई जे जे चाहिन्छ दिनुपर्छ,मलाई चाहिन्छ राष्ट्रको स्वाभिमानसहितको जीवन,हिमाल, पहाड, तराई, मधेसलाई जे जे चाहिन्छ दिनुपर्छ। २.अन्जुलीमा
हृदयन्द्रले सरल रूपमा, कुनै वाद दर्शन र राजनीतिलाई नजोडेर, “तपाईं हामी सबै मिलेर लाग्यौँ भने अवश्य देश समृद्ध हुन सम्भव छ, सबै लाग्यौँ भने असम्भव
क्वा गाउँका सबै गाउँलेले हामीलाई भावपूर्ण बिदाइ गरे। हाम्रा झोला तयार भइसकेका थिए, अन्तिम गन्तव्य बडिमालिकामा पुग्नैपर्ने थियो। त्यसैले होला, भारी झोलाको बोझ पनि हामीले
कर्णाली प्रदेश स्थापना विशेष हरिबहादुर सत्ता र शक्तिका केन्द्रबिन्दुमा पुगेका व्यक्ति थिएनन्, तर शान्तिपूर्ण आन्दोलनमा चढेको एउटा गोलीले उनी मुलुकको संघीय इतिहासको अविछिन्न पाटो बने।
कम्प्युटर नदेखेको, स्टुडियो नचिनेको, गाउँबाट शहर आएको एउटा नानी। तर मैले पछि महसुस गरेँ। इमानदारी र धैर्यले सिकाउँदो रहेछ। दुई महिना स्वयंसेवक भएर काम गरेँ।
भाग -१ ढुङ्गाको कापबाट उम्रिएको हरियो बिरुवा त्यो अद्भुत किंवदन्तीको जिउँदो प्रमाण लाग्थ्यो। हामीले ध्वजा फहरायौँ, अक्षता चढायौँ र मनमनै बडिमालिकासम्म सुरक्षित यात्रा होस् भनेर
बडीमालिका धाम नेपालका सुदूरपश्चिम प्रदेशका नौवटा जिल्ला मध्ये बाजुरा जिल्लामा अवस्थित एक प्रमुख धार्मिक स्थल हो। पर्यावरणीय र पर्यटकीय रूपमा भन्नुपर्दा उच्च पहाडमा अवस्थित एक
कालापहाडले मेरो बस्तीका कैयौं जिन्दगीहरूको अन्त्येष्टि गरेको छ। मैले थाहा पाए अनुसार मेरै ठूला पर्ने पठाने तिरुवा, जो ठूलो रोगले ग्रसित भएर निधन भयो; मेरि
पहिलोचोटी जमिनमुनिबाट भुलभुलेमा पानीको खोलो बगेको देख्दा आश्चर्यचकित भएँ। लंक दाजुले “घुच्चीको पाटन आउँदैछ, झन् रमाइलो छ”, भन्दै कौतूहलता जगाइरहनु भएको थियो। मलाई मेरो मनमा
हृदयन्द्रको आवाज अंग्रेजी भए पनि भाव भने नेपाली नै हो। साधारण मानिसको कथा बुझ्ने, सम्मान गर्ने, अनि उनीहरूबाट सिक्ने। उनी राजपरिवारको सदस्य होलान्, तर यो
बिहानको झरीसँगै स्कुलको गेट ढिलो खोलिएको थियो। दामोदर सर छाता समाउँदै, हिलैहिलोको बाटो छिचोलेर गेटमा पुगे। गेट खोल्ने सुरेश परैबाट चिच्याउँदै आइरहेको थियो, “आज धेरै
