तिम्रो अनुपस्थितिको नाम कुँदिएको छ,
हरेक बिहान ऐनामा आफैलाई हेर्छु,
आँखामा इतिहासको धूलो थुप्रिएको छ,
ओठहरू चिरिएका छन्,
भुइँचालोले पर्खाल चिरेझैं।
तिमी नहुनु भनेको
पुरानो पुस्तकको बिर्सिएको पानाजस्तो,
अक्षरहरू धमिला भइसकेका,
तर चोट अझै ताजा।
हरेक रात
अनुत्तरित प्रश्नको गहिराइमा खस्छु,
पहिरोले बस्ती तानेझैं।
हावा आउँछ
तिम्रो गन्ध बोकेर,
तर पहिचान हराइसकेको छ।
हिजो तिम्रो आवाज सुन्ने कानहरू
मौनताको भारले थिचिएका छन्।
नदी बगिरहेछ,
तर तालमा कुनै धुन छैन।
शब्दहरू लेख्छु, मेट्छु, फेरि लेख्छु,
तिमी गएकी छौ,
तर तिम्रो नाम अझै मेटिएको छैन।
